บุญจง ขับรถคนเดียวจากนราธิวาส จะไปธุระที่ร้อยเอ็ด ด้วยระยะทางค่อนข้างไกลและเวลาที่ต้อง รีบเร่ง บุญจงจึงต้องขับรถตลอดคืนโดยไม่ได้พักเลยจนกระทั่งเช้าของวันรุ ่งขึ้น บุญจงคิดว่าควรจะ เหลือระยะทางอีกไกลโข ตอนนั้นเขาอยู่ที่สระบุรี โชคดีที่เขาเห็นสวนสาธารณะที่มีต้นไม้ร่มรื่นดี ท่าทางเงียบสงบ น่าที่จะงีบได้สบายโดยแดดก็จะไม่ส่องด้วย จึงจอดรถที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งใกล้ทาง วิ่งออกกำลังกายในสวน มีนักวิ่งวิ่งออกกำลังกายอยู่หลายคน บุญจงเอนกายลงแล้วหลับด้วยความ อ่อนเพลียทันที ประเดี๋ยวเดียวก็ได้ยินเสียงเคาะที่กระจกหน้าต่างรถ บุญจงตื่นขึ้น เห็นนักวิ่งคนหนึ่ง

บุญจง : ครับ มีธุระอะไร?

นักวิ่ง1 : ขอโทษครับ อยากทราบว่าตอนนี้กี่โมงแล้วครับ?

บุญจง : 7 โมง 25 นักวิ่ง1 : ขอบคุณครับ

หลังจากนักวิ่งวิ่งจากไป บุญจงก็งีบต่อทันทีเพราะยังรู้สึกง่วงมาก เพียงครู่เดียวก็มีเสียงเคาะที่ กระจกหน้าต่างรถอีกครั้งหนึ่ง บุญจงตื่นมาเห็นนักวิ่งอีกคนหนึ่ง

นักวิ่ง2 : ขอโทษ ! กี่โมงแล้วครับตอนนี้

บุญจง : 7 โมง 35

นักวิ่ง2 : ขอบคุณครับ

หลังจากนักวิ่งคนนั้นวิ่งจากไป บุญจงรู้สึกหงุดหงิดมากที่ถูกรบกวน เขาหยิบกระดาษขึ้นมาแผ่น หนึ่งแล้วเขียนข้อความตัวโตๆบนกระดาษแผ่นนั้นว่า "ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้วครับ" แล้วเขาก็ แปะเอาไว้ที่กระจกหน้าต่างรถ หวังว่าต่อไปนี้คงจะไม่มีนักวิ่งมารบกวนถามเวลาเขาอีก ไม่นานบุญจง ก็หลับต่อด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่แล้วก็ต้องตื่นขึ้นเป็นครั้งที่สามเพราะมีเสียงเคาะกระจก หน้าต่างรถอีก บุญจงลืมตาขึ้นดูเห็นนักวิ่งคนที่สาม

นักวิ่ง3 : ตอนนี้หรือครับ? ตอนนี้ 7 โมง 45 แล้วครับ แล้วเขาก็วิ่งจากไป