ที่โรงพยาบาลโรคจิตแห่งหนึ่ง มีคนไข้แปดคนที่อยู่รักษาตัวมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว โดยปกติ ทางโรงพยาบาลจะจัดให้มีการทดสอบดูการพัฒนาการของคนไข้เป็นระยะๆ อยู่เสมอเพื่อดูว่า ใครที่หายดีแล้วและสมควรจะออกจากโรงพยาบาลได้

เช้าวันหนึ่ง หมอนำคนไข้ทั้งแปดคนไปทำการทดสอบอีกครั้งหนึ่ง โดยนำพวกเขาเข้าไปอยู่ใน ห้องๆหนึ่ง หมอเอาปากกาสีเมจิกขึ้นมาวาดรูปประตูพร้อมมีลูกบิดลงบนฝาผนังห้ องด้านหนึ่ง แล้วบอกให้คนไข้แต่ละคนลองเดินเปิดประตูที่ว่านั้น

คนไข้คนแรกพยายามจับลูกบิด ทำท่าหมุนเพื่อเปิดประตู คนไข้คนที่สองเห็นคนแรกทำก็ทำ อย่างเดียวกัน จนกระทั่งคนไข้เจ็ดคนได้ทดลองเปิดประตูในทำนองเดียวกันทุกคน

หมอรู้สึกผิดหวังกับอาการของคนไข้ทั้งเจ็ดคนมาก เพราะไม่เห็นมีการพัฒนาการในทางที่ดีขึ้น แต่อย่างใด อย่างไรก็ตามหมอสั่งให้ บุญเข้ม คนไข้คนที่แปดลุกขึ้น แล้วไปเปิดประตูที่ว่าเหมือน คนไข้คนอื่นๆ แต่ปรากฏว่าบุญเข้มยังคงนั่งเฉยและยิ้มกว้างให้กับหมอแต่เพียงอ ย่างเดียว

หมอเกิดความสงสัยสงสัยว่า ทำไมเขาจึงไม่ลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูเหมือนคนไข้อีกเจ็ดคน เสียที หรือว่าเขาจะหายดีเป็นปกติแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็คงจะกลับบ้านได้แล้ว แต่หมอก็ดีใจ ได้เพียงอึดใจเดียวเท่านั้น

บุญเข้ม : พวกเขาเปิดประตูไม่ได้หรอก

หมอ : เพราะอะไร ?

บุญเข้ม : เพราะผมเป็นคนถือกุญแจประตูไว้เอง